Μετράμε πλέον μέρες για την έναρξη του Παιδικού κι Εφηβικού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας 2025 powered by ΔΕΗ που ανοίγει για το κοινό στις 14, 15 και 16 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Γαλλικό Ινστιτούτο και στους κινηματογράφους Δαναός, Κηφισιά Cinemax και Village Ρέντη. Ιστορίες για παιδιά και εφήβους θα πρωταγωνιστήσουν και πάλι στη μεγάλη οθόνη συστήνοντας στο αθηναϊκό κοινό συναρπαστικούς ήρωες, όπως «Τα Παιδιά της Οδού Σίλβερ».  

Πρόκειται για την ιστορία τεσσάρων αδερφιών που έχουν κατορθώσει να ξεφύγουν από τη δαγκάνα του συστήματος και ζουν μόνα τους, με τους δικούς τους κανόνες ως τη στιγμή που ο διευθυντής του σχολείου τους αρχίζει να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Τότε τα παιδιά θα θελήσουν να προσλάβουν μία οικονόμο για να τους εκπροσωπεί στο σχολείο και να διαβεβαιώνει το σχολείο και τις κοινωνικές υπηρεσίες πως όλα πάνε καλά. Και θα τη βρουν στο πρόσωπο της Μις Νέλι, ενός άντρα που του αρέσει να ντύνεται με φούστες, τακούνια και λαμπερά χρώματα.  

Η ομάδα του εκπαιδευτικού προγράμματος Young Reporters του Φεστιβάλ που συντονίζει η Μελίνα Σιδηροπούλου μίλησε λοιπόν με τον σκηνοθέτη της ταινίας, Μεχντί Αβάζ, τον οποίο ίσως κάποιοι γνωρίζουμε από τις επιτυχίες του «Toscana» και «Beautiful Life» στο Netflix, για τη νέα του ταινία που βραβεύτηκε από την Ακαδημία Κινηματογράφου της Δανίας με τo Robert Award ως η καλύτερη παιδική κι εφηβική ταινία, ενώ το κοινό την αγκάλιασε από την πρώτη προβολή. Η ιστορία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Ρενέ Σίμονσεν, η οποία επιμελήθηκε και το σενάριο.  

Οι Young Reporters είναι η δημοσιογραφική ομάδα του Φεστιβάλ, που αποτελείται από εφήβους 14 - 17 ετών. Τα παιδιά, αφού παρακολουθήσουν το ομώνυμο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, καλύπτουν τις κορυφαίες στιγμές του Φεστιβάλ. Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη δουλειά τους στα social media του Φεστιβάλ και στην ιστοσελίδα του, στην ενότητα που φέρει το όνομά τους.

Έχετε κάνει δύο πολύ επιτυχημένες ταινίες, τα «Toscana» και «Beautiful Life» που γνωρίσαμε από το Netflix, το επόμενο βήμα σας ήταν αυτή η απίστευτη οικογενειακή ταινία. Πώς αποφασίσατε λοιπόν να κάνετε μια οικογενειακή ταινία;  

Ήθελα να δημιουργήσω κάτι που θα μπορούσα να μοιραστώ με υπερηφάνεια όχι μόνο με τα δικά μου παιδιά, αλλά και κάτι που ελπίζω ότι κάποια μέρα θα μοιραστούν με τα δικά τους παιδιά και εγγόνια. Για μένα, ήταν σημαντικό να δώσω τη σημασία που πρέπει στο νεανικό κοινό — τα παιδιά αξίζουν ιστορίες που πρέπει να αφηγούμαστε με προσοχή, βάθος και υψηλή καλλιτεχνική ποιότητα. Αυτό το πρότζεκτ ήταν η ιδανική πρόκληση για εμένα, σε δημιουργικό επίπεδο και να φτιάξω μια ταινία που θα αφήνει στο κοινό μια αίσθηση ζεστασιάς, χαράς και μιας εμπειρίας που μοιράστηκαν με άλλους. 

Είναι πολύ απελευθερωτικό που η ταινία σας δείχνει την οπτική των παιδιών κι όχι των μεγάλων. Πώς προετοιμαστήκατε για να το πετύχετε; 

Σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, αυτό ακριβώς θέλαμε να επιτύχουμε. Εξαρχής ήταν πολύ σημαντικό να νιώθει κανείς πως παρακολουθεί την ιστορία από τα μάτια των παιδιών. Για να το επιτύχουμε δουλέψαμε στενά με τους νεαρούς ηθοποιούς, όχι μόνο στις πρόβες. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε στα γυρίσματα μια ατμόσφαιρα παιχνιδιάρικη, στην οποία μπορούσαν να νιώσουν ελεύθεροι και ασφαλείς. Ήθελα η φυσική τους περιέργεια, ο αυθορμητισμός και το χιούμορ τους να καθοδηγήσουν τον ύφος της ιστορίας.  

Ως προς την εικόνα προγραμματίσαμε να παραμένει η κάμερα κοντά στην οπτική τους, και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αυτό σημαίνει ότι βρισκόταν στο ύψος των δικών τους ματιών, ήμασταν επίσης υπομονετικοί ακολουθώντας τον δικό τους ρυθμό και αφήσαμε τον κόσμο γύρω τους να μοιάζει μεγάλος, μαγικός και κάποιες φορές κάπως σαρωτικός, ακριβώς όπως τον εκλαμβάνουν τα παιδιά κάποιες φορές. 

Πιστεύω πραγματικά πως όταν δεσμεύεσαι να πεις την ιστορία με ειλικρίνεια μέσα από την οπτική τους, ανακαλύπτεις ξανά τον κόσμο μαζί τους και την αίσθηση ενός θαύματος, που εύχομαι να εισπράξει το κοινό. 

Τι σας ενδιέφερε προσωπικά να φωτίσετε σε αυτή την ιστορία; 

Για εμένα το πιο σημαντικό ήταν ότι η οικογένεια δεν ορίζεται από το αίμα. Αυτό που έχει σημασία πραγματικά είναι η αγάπη, η ασφάλεια και η αίσθηση ότι ανήκεις κάπου. 

Ήθελα να δείξω πως είναι απολύτως εντάξει αν η οικογένειά σου δεν χωρά σε μια παραδοσιακή δομή. Οι οικογένειες σήμερα μοιάζουν διαφορετικές, και αυτό που τις κάνει πραγματικές είναι η φροντίδα και υποστήριξη που προσφέρουν ο ένας στον άλλον. 

Αυτή είναι μια ιστορία για το πώς βρίσκουμε τη δική μας οικογένεια, τους ανθρώπους που σε αγαπάνε, που θα σε προστατεύουν και που θα σου επιτρέψουν να εξελιχθείς. Πιστεύω ότι το μήνυμα καθησυχάζει, ιδίως τα παιδιά που νιώθουν πως δεν έχουν το «τέλειο» ή συμβατικό σπίτι. Είναι μια υπενθύμιση πως μπορείς να φτιάξεις το μέλλον σου ο ίδιος, όταν περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που σε επέλεξαν και τους οποίους επέλεξες κι εσύ. 

Στην ταινία βλέπουμε τις κοινωνικές υπηρεσίες και τον διευθυντή του σχολείου ως «κακούς». Αυτό είναι ένα μήνυμα πως το σύστημα είναι κακό ή ήταν απλώς στο πλαίσιο των αναγκών της ιστορίας;

Όχι, δεν υπήρχε η πρόθεση να πούμε πως το «σύστημα» είναι κακό. Οι κοινωνικές υπηρεσίες και ο διευθυντής χρειάζεται να παίξουν τον ρόλο του «εμποδίου» για να τονίσουμε την οπτική των παιδιών και το συναισθηματικό τους ταξίδι. 

Τώρα, όσον αφορά στην αφήγηση, οι ενήλικες που βρίσκονται σε θέση εξουσίας αντιπροσωπεύουν κάτι μεγαλύτερο και πιο δύσκολο για τα παιδιά. Όταν είσαι παιδί, τα συστήματα και οι φιγούρες εξουσίας μπορούν να σου φαίνονται απειλητικοί, ακόμα και όταν προσπαθούν να βοηθήσουν. Θέλαμε λοιπόν να το αναδείξουμε με ειλικρίνεια αυτό. 

Στην πραγματικότητα, οι θεσμοί υπάρχουν για να προστατεύουν τα παιδιά και πολλοί άνθρωποι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν κάθε μέρα για εκείνα. Στην ταινία απλώς θέλαμε να δείξουμε πως τα παιδιά νιώθουν συχνά ότι τα παρεξηγούν ή ότι δεν τα καταλαβαίνουν όταν οι άλλοι λαμβάνουν αποφάσεις για τη ζωή τους χωρίς να ακούν τη γνώμη τους. Έτσι, σε καμία περίπτωση δεν κάναμε κριτική στο σύστημα, αλλά στον τρόπο που αντανακλάται συναισθηματικά στα παιδιά που μπορούν να νιώσουν απειλή ακόμα και αν οι άνθρωποι που εκπροσωπούν το σύστημα έχουν τις καλύτερες προθέσεις.) 

Για ποιους λόγους πιστεύετε ότι τα παιδιά επιλέγουν την Μις Νέλι όταν κάνουν τις συνεντεύξεις για να βρουν την ιδανική οικονόμο; 

Αυτό που τα κέρδισε ήταν η αγνή και άνευ όρων αγάπη του, γιατί συναντά τα παιδιά με ανοιχτή καρδιά. Δεν τα κρίνει και δεν προσπαθεί να αλλάξει αυτό που είναι, απλώς τα αποδέχεται και είναι εκεί για εκείνα απόλυτα και αδιάλειπτα. Η αφοσίωση αυτή χαρίζει στα παιδιά μια αίσθηση ασφάλειας και τα κάνει να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου. 

Η παρουσία του δείχνει πως οικογένεια μπορεί να είναι κάποιος που σε επιλέγει και σε αγαπά δίχως όρους. Τα παιδιά έχουν ταλέντο να ανιχνεύουν την αυθεντικότητα και ένιωσαν ότι η αγάπη του είναι αληθινή - αυτά είναι που τα έκαναν να τον εμπιστευτούν. 

Ο σκηνοθέτης της ταινίας Μεχντί Αβάζ

Πώς ήταν για εσάς να δουλεύετε με παιδιά; Συνεισέφεραν καθόλου με δικές τους ιδέες; 

Το να δουλεύεις με νεαρούς ηθοποιούς είναι μια μεγάλη πρόσκληση που σου προφέρει όμως και πολύ μεγάλη χαρά. Είχαμε τέσσερα παιδιά, σε διαφορετικές ηλικίες και με διαφορετική εμπειρία στην υποκριτική- κάποια δεν είχαν παίξει μάλιστα ποτέ, άλλα είχαν παίξει λίγο. Για να βρούμε τα παιδιά της ταινίας χρειάστηκε να κάνουμε ακρόαση σε... 950 παιδιά, όμως αυτά τα τέσσερα νιώσαμε ότι είχαν κάτι ιδιαίτερο. 

Λόγω των διαφορών αυτών έπρεπε να προετοιμαστώ εντατικά. Έπρεπε να ξέρω κάθε ατάκα, όχι μόνο τις λέξεις, αλλά και το ύφος, το συναίσθημα ώστε να παρέμβω και να κάνω τον «παπαγάλο» -όπως έλεγαν τα ίδια- να λέω όσα έπρεπε να πουν τα ίδια στη συνέχεια. Το να ξέρουν ότι υπήρχε αυτή η δυνατότητα τα βοήθησε να νιώσουν τελικά μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στα γυρίσματα. 

Είχε και προκλήσεις βέβαια και για αυτό νιώθω ότι εξελίχθηκα ως σκηνοθέτης μέσα από αυτή την εμπειρία. Το γεγονός ότι τα παιδιά ήταν τόσο «ανοιχτά», το ένστικτό τους και η ειλικρίνειά τους χάρισε στην ταινία μια πολύ ιδιαίτερη ενέργεια και για αυτό στο τέλος νιώθω πως βγήκα κι εγώ πιο δυνατός σκηνοθέτης. Και ναι, συνεισέφεραν με τις ιδέες τους, άλλοτε ήταν απλές, άλλοτε μας ξάφνιασαν, αλλά πάντοτε ήταν αληθινές. Η δική τους οπτική με βοήθησε να φτιάξουμε την ταινία με έναν τρόπο που δεν θα είχα κάνει μόνος μου. 

Διαβάσαμε ότι η Δανία, η χώρα σας, υποδέχθηκε με ενθουσιασμό την ταινία. Έχει προβληθεί σε άλλες χώρες; Ποιες ήταν οι αντιδράσεις; 

Ναι, όντως η Δανία την υποδέχθηκε με ενθουσιασμό. Έγινε η πιο αγαπημένη οικογενειακή ταινία για καιρό και πέρσι βραβεύτηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Κινηματογράφου της Δανίας ως η καλύτερη ταινία για παιδιά και νέους. Έπειτα, προβλήθηκε σε άλλες χώρες της Σκανδιναβίας. Το κοινό ένιωσε έναν δυνατό δεσμό με την ιστορία και το θέμα, ήταν μια υπέροχη εμπειρία. 

Ποιο ήταν το πιο συγκινητικό σχόλιο που έχετε ακούσει; 

Είναι το σχόλιο ενός πατέρα πως το παιδί του κατόρθωσε να βρει τις λέξεις που απεικονίζουν τη δική τους οικογένεια, όπου υπάρχουν δύο μπαμπάδες. Με ευχαρίστησε που έδειξα πως η οικογένεια αφορά την αγάπη, την ασφάλεια, αφορά το να δίνεις και να παίρνεις αγάπη, παρά τη μορφή. Όταν άκουσα ότι η ταινία βοήθησε ένα παιδί να νιώσει ορατό και ότι κάποιος κατανοεί τη θέση του, συγκινήθηκα και μού υπενθύμισε γιατί έχει τόση σημασία να αφηγούμαστε ιστορίες. 

Έχουμε ακούσει πως η Δανία υποστηρίζει πολύ τον παιδικό και νεανικό κινηματογράφο, τις σειρές κλπ. Ισχύει; 

Η Δανία πάντοτε έδειχνε μια ιδιαίτερη δέσμευση στο νεανικό κοινό και είναι κάτι για το οποίο είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι. Ως έθνος δουλεύουμε πολύ ομαδικά – οι σκηνοθέτες, τα ιδρύματα, οι εκπαιδευτικοί, το κοινό και φτιάχνουμε ταινίες που απευθύνονται όχι μόνο στα παιδιά, αλλά και στις οικογένειες και σε ολόκληρες κοινότητες. Υπάρχει ομαδικό πνεύμα εδώ: από την ανάπτυξη της ιδέας, την παραγωγή, τη διανομή, οι δομές που υπάρχουν επιτρέπουν να αφηγηθεί κανείς τολμηρές ιστορίες που έχουν σημασία και που δεν αντιμετωπίζουν τα παιδιά σαν παθητικούς δέκτες, αλλά ότι τα παιδιά θα πρέπει να συμμετέχουν σε κάτι αληθινό και πλούσιο. 

Η συνεργασία είναι μια εθνική αξία, οι σκηνοθέτες βοηθάνε ο ένας τον άλλον, οι θεσμοί υποστηρίζουν τους δημιουργούς και το κοινό αγκαλιάζει αυτή την περιπέτεια που κάνει τη Δανία έναν τόπο όπου η τέχνη που παράγεται για τα παιδιά δεν τα βλέπει ως εμπορική ομάδα, αλλά ως μέρος της ταυτότητας και της κουλτούρας της κοινωνίας. 

Τέλος, εσείς ποιους κανόνες θα βάζατε στο δικό σας σπίτι ως παιδί; 

Α, αυτό είναι εύκολο: παγωτό για πρωινό! Δεύτερος κανόνας: η ώρα του ύπνου θα αφορούσε μόνο τους μεγάλους. Και τρίτο: όλοι θα έπρεπε να παρακολουθούν τουλάχιστον μία ταινία την ημέρα για «εκπαιδευτικούς σκοπούς», ασφαλώς. Αν είχα επιβάλλει αυτούς τους κανόνες τότε πιστεύω πως σήμερα θα είχα μια πολύ ευτυχισμένη και «ζαχαρένια» ζωή!

Το 8ο Παιδικό & Εφηβικό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας powered by ΔΕΗ πραγματοποιείται από τις 10 έως τις 16 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος και τους κινηματογράφους Κηφισιά 1 & 2 Cinemax, Δαναός και Village Cinemas Ρέντη. 

Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ εδώ.

Ακολουθείστε τα νέα στα social media του Φεστιβάλ:
Facebook: @athicff, Instagram: @athicff και φυσικά την ιστοσελίδα του Φεστιβάλ: www.athicff.com.

Τιμές εισιτηρίων: 
7 € Γενική είσοδος, 6€ Ομαδικά εισιτήρια (10+ ατόμων), 5 € ΑΜΕΑ, φοιτητές κι άνεργοι, 4,5 € σχολικές προβολές.