Δεν πρόλαβε να περάσει μια μέρα από την είδηση ότι ο Νιλ Τζόρνταν θα ασχοληθεί ξανά με τη βαμπιρική μυθολογία στο «Byzantium» (με τις Τζέμα Άρτερτον και Σέρσα Ρόναν σε ρόλους μητέρας και κόρης – βρικολάκων να περιστοιχίζονται από τους Ελενα Μπόναμ Κάρτερ και Ρέιφ Φάινς) και ένας άλλος σεβαστός auteur επέλεξε να ανακοινώσει στις Κάννες το δικό του αιμοσταγές project. Κι αν ο Τζόρνταν είχε άριστες σχέσεις στο παρελθόν με τον κόσμο του φανταστικού («Η Παρέα των Λύκων» - 1984 & «Συνέντευξη με Εναν Βρικόλακα» - 1994), τι μπορούμε άραγε να περιμένουμε όταν ο Τζιμ Τζάρμους δηλώνει ότι ετοιμάζει «μια κρυπτο-βαμπιρική ερωτική ιστορία» με πρωταγωνιστές τους Μάικλ Φασμπέντερ, Μία Γουασικόφσκα, Τίλντα Σουίντον και Τζον Χαρτ;

Είναι πάντως απορίας άξιο το γιατί δύο τόσο σημαντικοί σύγχρονοι δημιουργοί αποφασίζουν να ασχοληθούν με τους αιμοβόρους απέθαντους την ώρα που κινηματογράφος και τηλεόραση μοιάζουν πια κορεσμένοι από την υπερβολική δόση του μύθου που προκάλεσε η μόδα του «Λυκόφωτος» και του «True Blood», παράγοντας δεκάδες κακέκτυπα και απομιμήσεις και στα δύο μέσα. Θα ήταν ίσως άδικο να κατηγορήσει κανείς τους δύο σκηνοθέτες ότι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν εμπορικά το φαινόμενο από τη στιγμή που στην περίπτωση του Τζόρνταν το concept μοιάζει κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, ενώ ο Τζάρμους δηλώνει ότι «οραματιζόταν αυτή την ταινία εδώ και πολλά χρόνια». Από την άλλη, και οι δύο τους βρίσκονται σε μια κρίσιμη καμπή της καριέρας τους, όπου λίγη επιπλέον δημοσιότητα δεν θα τους έπεφτε άσχημη. Οι πιο πρόσφατες ταινίες τους δεν έχουν ακριβώς ξεσηκώσει τα πλήθη ή προκαλέσει διθυράμβους της κριτικής. Το μοντέρνο παραμύθι «Ondine» (2009) του Τζόρνταν πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, όπου κι αν προβλήθηκε, ενώ ακόμα και ο – κάποτε χαϊδεμένος του Φεστιβάλ Καννών – Τζάρμους είδε το «The Limits of Control» (2009) να αγνοείται επιδεικτικά από τα απανταχού φεστιβάλ.

Το αισιόδοξο είναι ότι ο Τζόρνταν και η σεναριογράφος του Μόιρα Μπαφίνι δηλώνουν υπό την επήρεια της Αντζελα Κάρτερ (συγγραφέας της θρυλικής «Ματωμένης Κάμαρας», μιας συλλογής διηγημάτων-φροϋδικών διασκευών κλασικών παραμυθιών και σεναριογράφος της «Παρέας των Λύκων»), κάτι που δημιουργεί προσδοκίες για μια ονειρική και υπαινικτική δημιουργία τρόμου, ανάλογη με το πρωτοποριακό πάντρεμα λυκανθρωπισμού και «Κοκκινοσκουφίτσας» που πέτυχαν ο Τζόρνταν και η Κάρτερ το 1984. Αντίστοιχα, ο Τζάρμους έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι διαθέτει την ικανότητα να αξιοποιεί τετριμμένες θεματολογίες με καινοτόμα διάθεση, όπως έκανε με το γκανγκστερικό υποείδος στο «Ghost Dog: Ο Τρόπος των Σαμουράι» (1999).

Βέβαια, πολλά χρόνια έχουν περάσει και για τους δύο από τότε, οπότε η πιθανότητα μιας παρόμοιας (καλλιτεχνικής) επιτυχίας δεν είναι καθόλου δεδομένη. Σε αυτή την περίπτωση θα έχουμε απλά τη θλιβερή διαπίστωση ότι ακόμα και οι auteurs μελαγχολούν. Και σε αυτή την περίπτωση γίνονται εξαιρετικά επιρρεπείς στα εκάστοτε τρεντ της εποχής – και μάλιστα καθυστερημένα.

Θανάσης Πατσαβός