Μαζί με το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», τον «Εξωγήινο» και τον «Πόλεμο των Άστρων» δεν υπάρχει άλλη ταινία που να έχει αγαπηθεί τόσο όσο ο «Τιτανικός». Αν και πάντα υπάρχουν οι αμφισβητίες, η ταινία του Τζέιμς Κάμερον υπήρξε ένα πολιτισμικό συμβάν της δεκαετίας του '90 και μια κινηματογραφική σφραγίδα που επαναπροσδιόρισε την λαϊκότητα της τέχνης του κινηματογράφου.
Πολλά πράγματα στον Τιτανικό έχουν να κάνουν με τα νούμερα. Είναι η 3η εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών σε παγκόσμιες εισπράξεις. Ο «Τιτανικός» έμεινε στις αίθουσες για περισσότερο από εννιά συνεχόμενους μήνες, πίσω μόνο από τον Ε.Τ. που ξεπέρασε το έτος, αναγκάζοντας την Paramount να προμηθεύει με καινούργιες κόπιες τις φθαρμένες από το παίξιμο υπάρχουσες. Ανάλογα με το ίδιο το καράβι, ο «Τιτανικός» υπήρξε η ακριβότερη παραγωγή του 20ου αιώνα (ακριβότερη από την κατασκευή του πλοίου) και χρειάστηκαν δύο στούντιο για να την στηρίξουν. Οι 14 υποψηφιότητες για Όσκαρ ήταν (μια) απόδειξη πρεστίζ, τα 11 τελικά βραβεία είναι το ρεκόρ για μια ταινία δίχως ερμηνευτικά όσκαρ, ενώ για τους λάτρεις της ιστορίας της Ακαδημίας είναι η πρώτη ταινία που παίρνει Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας με τον ίδιο άνθρωπο σ' αυτήν, την σκηνοθεσία, το σενάριο και το μοντάζ!
Ωστόσο πολλά πράγματα, τα πιο ωραία, δεν σχετίζονται με τους αριθμούς. Ο Κάμερον ταξίδεψε στα βάθη της αβύσσου να συναντήσει το κουφάρι ενός πλοίου που έχει συνεγείρει όσο κανένα την λαϊκή φαντασία. Κάτι συνέβη στην διάρκεια αυτών των συναντήσεων, κάτι πέρα από την τεχνοκρατική του μανία. Μένοντας με το καράβι περισσότερο από τους ίδιους τους επιβάτες του, ο Κάμερον αισθάνθηκε βαθιά την θαυμάσια μεταφορά του ναυαγίου της ανθρώπινης ματαιοδοξίας που συνοψίζει το δυστύχημα. Συνέλαβε όμως και την ομορφιά του έκπτωτου εγχειρήματος.
Δίπλα στην ερωτική ιστορία, που αναμφισβήτητα είναι ο βασικός λόγος των ρεκόρ, ερωτική ιστορία που ο Κάμερον auteurίστικα χαρίζει πάντοτε στις ταινίες του (οι απραγματοποίητες σχέσεις είναι το κρεσέντο του), στην ταινία υπάρχει ο θαυμασμός (και η κριτική) της μεγαλοπρέπειας, το δέος (και η αμηχανία) για τις μεγαλεπήβολες, αισιόδοξες διαθέσεις των ανθρώπων του 20ού αιώνα, δυο μόλις χρόνια πριν ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος έρθει να ταράξει συθέμελα ό,τι ήξερε η ως τότε ανθρωπότητα. Ο «Τιτανικός» περιέχει μαχητική ταξικότητα, σαφή κριτική της υψηλής τάξης, φεμινιστικό υπόστρωμα. Περιέχει όμως και μέγιστο θέαμα, υστερικής (και ιστορικής) εντέλειας. Η σκηνή που το σώμα του πλοίου κόβεται στα δύο στους πιο πολλούς από μας – αν έχουμε και μια λόξα με τον πραγματικό Τιτανικό – θα μείνει επτασφράγιστη στη μνήμη. Και η σκηνοθετική επιλογή του απομακρυνόμενου «Titanic-Liverpool» προς την άβυσσο μια αισθηματική λεπτότητα που δεν θα την είχες δεδομένη σε τέτοια παραγωγή.
28 χρόνια μετά, όπως αρμόζει σε ταινίες που αγαπήθηκαν, η μνήμη (που είναι άλλωστε και μοτίβο του έργου) και η απόφαση παραμένουν σταθερά δίπλα στην ανεπανάληπτη στο είδος της αυτή παραγωγή.
