Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο (ή της μόδας) στις κινηματογραφικές συζητήσεις από το να επιτίθεσαι στην περιβόητη σειρά του «Λυκόφωτος», ειδικά αυτήν την περίοδο που το φραντσάιζ μάς αποχαιρετά για τα καλά με την τελευταία ξετανιμένη ταινία του. Το να κοροϊδεύεις την ερωτική ιστορία ανάμεσα στην 17χρονη Μπέλα και τον αιωνόβιο βρικόλακα που την ερωτεύεται, είναι τόσο εύκολο που σχεδόν δεν έχει νόημα: οι έμο αστραφτεροί βρικόλακες, οι ατελείωτες εκδηλώσεις αγάπης, τα ποτάμια γλυκερότητας, το αναπόφευκτο ερωτικό τρίγωνο, το αέναο δάγκωμα των χειλιών και οι παγωμένες, μονότονες εκφράσεις.

Αφού όμως βρισκόμαστε στο τελευταίο κεφάλαιο, αποφασίσαμε αντίθετα να βρούμε τις, ας τις πούμε, συμπαθητικές στιγμές των τεσσάρων πρώτων ταινιών και να επικεντρωθούμε σε αυτές. Σίγουρα δεν είναι οι πιο αντιπροσωπευτικές στιγμές (αυτές διά νόμου θα έπρεπε να περιλαμβάνουν ένα τουλάχιστον ημίγυμνο αγόρι να δηλώνει αιώνια αγάπη) αλλά είναι αυτές που ξεχωρίσαμε και θυμόμαστε, αυτές που έστω και για λίγο έδωσαν λίγη ελπίδα ότι η ιστορία θα μπορούσε να πάρει έναν πιο ανεκτό δρόμο, αυτόν δηλαδή που δεν πήρε ποτέ.

Λυκόφως

Η σκηνή: Οι βρικόλακες (εν ώρα καταιγίδας, για ευνόητους λόγους) το ρίχνουν λίγο έξω με λίγο υπερφυσικό μπέιζμπολ και η Μπέλα έχει το προνόμιο να είναι ο διαιτητής σε ένα παιχνίδι με πολύ διαφορετικούς όρους.

Και γιατί είναι τόσο καλή; Το χειρότερο ίσως ελάττωμα της σειράς είναι το πόσο στα σοβαρά παίρνει τον εαυτό της, ακόμη και όταν επαναπροσδιορίζει την έννοια του γελοίου. Όταν σε κάτι τέτοιες σπανιότατες σκηνές το διασκεδάζει κάπως, δεν μπορείς παρά να τις συμπαθήσεις. Κάτι οι Muse, κάτι οι εντυπωσιακές επιδόσεις των παικτών (αφήνουμε στην άκρη τα μάλλον πρόχειρα εφέ γιατί, είπαμε, το βλέπουμε με καλή διάθεση), κάτι το ανάλαφρο κλίμα, και η βουτιά που έχει ήδη κάνει η ταινία στην ανυπόφορα ρομαντική μελούρα μετά την αποκάλυψη της πραγματικής φύσης του Έντουαρντ αναχαιτίζεται - δυστυχώς για λίγο.

Νέα Σελήνη

Η σκηνή: Όλα βαίνουν καλώς στο πάρτι γενεθλίων της Μπέλα ώσπου η μόνη θνητή του δωματίου κόβει το δάχτυλό της ξετυλίγοντας ένα δώρο της. Και ο αδερφός του Έντουαρντ, Τζάσπερ, επιτίθεται.

Και γιατί είναι τόσο καλή; Μπορεί η τελική σκηνή μάχης με τους Βολτούρι να κρατά περισσότερο σε διάρκεια και να θεωρείται η πιο εντυπωσιακή (ραγίζουν σκάλες, ραγίζουν πατώματα, λογικό είναι) αλλά αυτή η σκηνή, που θέτει σε κίνηση όλη την μετέπειτα πλοκή, είναι τουλάχιστον πολύ πιο αποτελεσματική, αν και δυστυχώς σύντομη. Δεν υπάρχουν συχνά στιγμές που πραγματικά να φοβάσαι για την καημένη τη Μπέλα και σίγουρα όχι όσο βρίσκεται με την θετή της οικογένεια. Η επίθεση είναι αναπάντεχη και σχετικά καλογυρισμένη, και τελικά επιχειρεί να δημιουργήσει αμφιβολίες για το κατά πόσο μπορεί όντως η Μπέλα να κάνει παρέα με αιμοβόρους δολοφόνους. Άσχετο αν μετά οι ίδιες οι ταινίες αναιρούν αυτές τις αμφιβολίες σε κάθε ευκαιρία...

Έκλειψη

Η σκηνή: Η βρικόλακας Ρόζαλι, που εναντιώνεται στην απόφασή της Μπέλα να γίνει βρικόλακας, της διηγείται πώς έγινε βρικόλακας και - κυρίως - πώς πήρε εκδίκηση από αυτούς που την άφησαν ετοιμοθάνατη και τελικά χωρίς επιλογή.

Και γιατί είναι τόσο καλή; Μία σύντομη σκηνή ενός δευτερεύοντα χαρακτήρα, σίγουρα. Αλλά σε μια ιστορία τόσο ελλιπή σε πραγματικά σκοτεινές στιγμές, σε επώδυνες θυσίες που δεν ακυρώνονται, σε καημούς που επιμένουν, η ιστορία της Ρόζαλι και η αποκάλυψη ότι πάντα θα της λείπει κάτι στη αθάνατη ύπαρξή της, είναι μια καλοδεχούμενη προσγείωση σε μια κατά τα άλλα εξοργιστικά ανώδυνη σειρά. Το γεγονός ότι οι θυσίες για τις οποίες προετοιμάζεται η Μπέλα (ο αποχωρισμός της από τον πατέρα της, η αδυναμία της να κάνει παιδιά, η μεταμόρφωσή της σε τρελαμένο για αίμα νεογέννητο τους πρώτους μήνες της νέας της ζωής) δεν έρχονται ποτέ, είναι ακόμα ένα δείγμα της ανικανότητας της Στέφενι Μέγιερ να τιμήσει τους χαρακτήρες της με λίγη αλήθεια. Και κάνει την εν λόγω σκηνή να μοιάζει όαση.

Χαραυγή - Μέρος 1ο

Η σκηνή: Σε άλλες σπάνε τα νερά, σε άλλες η σπονδυλική στήλη. Η Μπέλα ανήκει στην τελευταία κατηγορία: η γέννα της έχει πολύ αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, και καταλήγει στον θάνατό της. Ή μήπως όχι;

Και γιατί είναι τόσο καλή; Σε μια σειρά διαβόητη για τα πολύ φτωχά ως ανεκδιήγητα αποτελέσματα στα ψηφιακά εφέ, το κατά τα άλλα επίπεδο πρώτο μέρος της «Χαραυγής» είχε το ίσως πιο φωτορεαλιστικό εφέ όλων των ταινιών μέχρι σήμερα. Η σταδιακή κατάρρευση του οργανισμού της Μπέλα, εξαιτίας του υπερφυσικού εμβρύου της που μεγαλώνει ραγδαία και υπαγορεύει αιμοβόρικη δίαιτα, είναι αν μη τι άλλο πειστική οπτικά χάρη στο έξυπνο μακιγιάζ και τα ψηφιακά εφέ. Η αποστεωμένη όψη της μετά το 'θάνατό' της και η αργή μεταμόρφωση του κορμιού της σε αυτό ενός βρικόλακα όσο κείτεται στο κρεβάτι, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της σειράς, και μια πραγματικά συναρπαστική εικόνα.

Το δεύτερο μέρος της «Χαραυγής» προβάλλεται στις αίθουσες.