Σε μια ψηφοφορία για τη θέση του αιρετού άρχοντα των αξιομνημόνευτων φευγαλέων περασμάτων, ο Ούντο Κίερ θα ήταν ένα από τα φαβορί. Μπορεί οι δεύτεροι ρόλοι και οι γκεστ εμφανίσεις να είναι το φόρτε του, αλλά δεν είναι καρατερίστας. Η larger than life περσόνα του, που μοιάζει να κουβαλά όποια εμπειρία χωρά ο ανθρώπινος νους, συνήθως υπερβαίνει τον χαρακτήρα που υποδύεται. Η ιδιαίτερη φυσιογνωμία του τον καθιστά επιφανές μέλος εκείνων των ηθοποιών που, για το ευρύ κοινό, ανήκουν στην κατηγορία των «αχ αυτός που έπαιζε εκεί κι εκεί», χωρίς να μπορούν να κατονομάσουν ούτε αυτόν, ούτε το εκεί ή το εκεί. Για την queer κοινότητα, στην οποία ανήκει, αλλά σπάνια ρωτήθηκε –«κανείς δεν με ρωτούσε για τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις, φαντάζομαι ήταν εμφανείς», θα δηλώσει σκωπτικά- είναι είδωλο. Για τους πιο σκληροπυρηνικούς σινεφίλ είναι ένα είδος εναλλακτικού σταρ.
Αν ο Μπόουι ήταν «ο Άνθρωπος που Έπεσε στη Γη» στην ομώνυμη ταινία του Νίκολας Ρεγκ, ο Ούντο Κίερ, που σήμερα κλείνει τα 78, ίσως να είναι ο «Άνθρωπος που έπεσε στη Γη» στην πραγματική ζωή. Μια εξωγήινη ύπαρξη με ανθρώπινη μορφή, ένας συλλέκτης εμπειριών οι οποίες τον οδήγησαν στην καλλιτεχνική σκηνή της Νέας Υόρκης. Το απόκοσμο πλην ηδονικο παρουσιαστικό του θα του διασφαλίσει μια θέση στη «Σάρκα για τον Φρανκενστάιν»(1974) των Άντι Γουόρχολ και Πόλ Μόρισεϊ και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Αίμα για τον Δράκουλα» (1974) των ίδιων κι από εκεί και πέρα ο δρόμος για την κινηματογραφική του καριέρα είχε ανοίξει.
Είναι δύσκολο να συνοψίσεις μια φιλμογραφία που αριθμεί 275 (!) credits στο imdb, τα οποία μπορεί να έχουν γίνει 300 τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Ο Κίερ συνάντησε τον Φασμπίντερ στο ύστερο στάδιο της καριέρας του και, αν τα πράγματα είχαν αλλιώς και ο Γερμανός σκηνοθέτης ζούσε και εργαζόταν μέχρι σήμερα, ίσως να είχε γίνει κάτι σαν φυλαχτό για εκείνον, όπως έγινε στη συνέχεια για τον Λαρς Φον Τρίερ. Μπορούσε να εμφανίζεται σε ταινίες σκηνοθετών σαν τον Γκας Βαν Σαντ, τον Βέρνερ Χέρτζογκ και τον Βιμ Βέντερς και ταυτόχρονα στην πιο τελειωμένη βιντεοταινία, συνήθως μέσα στην ίδια χρονιά. Είναι ένας πολίτης του κινηματογραφικού κόσμου, έχει συμμετάσχει σε παραγωγές αδιανόητων εθνικών καταβολών, έχει πραγματοποιήσει γυρίσματα σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου, ανάμεσά τους και στη δική μας. Στις αρχές των ‘70s, πριν ακόμα γίνει γνωστός, βρέθηκε να ερωτοτροπεί επί της μεγάλης οθόνης με την Ελένη Ανουσάκη, τη Μπέτυ Αρβανίτη και την Έλενα Ναθαναήλ.
Ασταμάτητα παραγωγικός και αυστηρά χωρίς ποιοτικό κριτήριο, ο Κίερ σήμερα, πέρα από την περιστασιακή VODοταινία - εκ του Video On Demand, όπως θα λέγαμε παλιά βιντεοταινία- βρίσκει ζουμερούς ρόλους σε κριτικά αναγνωρισμένες παραγωγές, όπως το «Βουνό», το «Βαμμένο Πουλί», το ήδη cult «Βacurau» και, βέβαια, το «Swan Song», μια εξαιρετική «μικρή» ταινία, στημένη όλη πάνω του, που αγκαλιάζει αλλά και ξεπερνά το queer στοιχείο της για να στοχαστεί πάνω στη μνήμη και στη θνητότητα με τον συναισθητικό (και ουχί διανοητικό) τρόπο της κινηματογραφικης καθημερινής ποίησης. Όσοι το είδατε στις Νύχτες Πρεμιέρας 2021 γνωρίζετε, εσάς τους υπόλοιπους σας προτρέπουμε να το ανακαλύψετε και σας υποσχόμαστε ότι δεν θα βγείτε χαμένοι.
Χρόνια του πολλά, ελπίζουμε να τον δούμε σε ανάλογους ρόλους και ταινίες και στο μέλλον, αλλά όπως και να ‘χει, χαιρόμαστε που υπάρχει και συνεχίζει να δουλεύει, κρατώντας ψηλά το λάβαρο μιας ιδιότητας που τείνει να εκλείψει στις μέρες μας: εκείνη της κινηματογραφικής «φάτσας» και της σημασίας της για το μέσο.
