Μπαίνει σε σκέψεις κανείς με την επιλογή του Variety, του ιστορικού περιοδικού της χολιγουντιανής βιομηχανίας, να προχωρήσει σε cover story με τον Γιον Βόιτ. Ο άνθρωπος κινείται βέβαια στα όρια του θρύλου για το αμερικανικό σινεμά, ίσως όχι με πολλές μεγάλες ταινίες, αλλά με κάποιες απολύτως σφραγιστικές - Midnight Cowboy, Deliverance, Coming Home, Runaway Train, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και άλλες, ιδίως υποστηρικτικές εμφανίσεις. Προτού κατρακυλήσει, ενίοτε απολαυστικά, σε καρικατούρες, ο Βόιτ έδειξε ότι ήταν σπουδαίος, φοβερά προσηλωμένος ηθοποιός, άνετα στην γραμμή των πιο υπερτονισμένων (κυρίως λόγω περισσότερων και καλύτερων ταινιών) διαρκέστερων συντρόφων του από την ίδια ερμηνευτική γενιά. 

Ο Βόιτ είναι ένα άνθρωπος που δεν έχει περάσει εύκολα στη ζωή του λόγω του χαρακτήρα του, έχει όμως επιβιώσει από μεγάλες ψυχολογικές αντιξοότητες κι έχει καταφέρει και να τα ξαναβρεί με τα παιδιά του και ιδίως με την διασημότερη κόρη του, την Αντζελίνα Τζολί, με την οποία για καιρό υπήρχε πάγωμα της σχέσης. Σήμερα έχουν έρθει πιο κοντά, με έναν ωκεανό όμως να τους χωρίζει στις πολιτικές πεποιθήσεις. Ο Γιον Βόιτ είναι ίσως ο πιο έκδηλος, ο πιο «φανατισμένος» χολιγουντιανός οπαδός των Ρεπουμπλικανών και του Ντόναλντ Τραμπ προσωπικά.

Το πάγια Δημοκρατικό Χόλιγουντ, του οποίου το Variety είναι ακρογωνιαίος λίθος, δεν έχει θεωρητικά καμμιά δουλειά να κάνει cover story τον Βόιτ. H έκδοση έχει σφάξει με το βαμβάκι το «Megalopolis» που είναι η πιο πρόσφατη παρουσία του ηθοποιού, ο Στέφεν Ρόντρικ, που υπογράφει το άρθρο, περιφρονεί ολοφάνερα την ταινία, δύσκολα βλέπει κανείς ποιο μπορεί να είναι το περιεχόμενο ενός κοτζάμ cover story. Ή μάλλον είναι διάφανο: Είναι ένα προεκλογικό άρθρο, με σκοπό του να εκμεταλλευθεί, κατά έναν τρόπο που θυμίζει τον Μάικλ Μουρ όταν ήθελε να μιλήσει με τον Τσάρλτον Ίστον κάποτε («Bowling for Columbine») για την οπλοκατοχή/οπλοχρησία. Και το παραλήρημα του Βόιτ που παρουσιάζει το άρθρο είναι η δικαίωσή του - ή έτσι νομίζει. (Αν από την άλλη θεωρείς ότι οι Δημοκρατικοί έχουν υποβοηθήσει με την αναποτελεσματικότητά τους την δημιουργία και την άνοδο του «φαινομένου Τραμπ», τότε άρθρα σαν κι αυτό εδραιώνουν τον διχασμό και τεντώνουν ακόμα περισσότερο τους εξτρεμιστές - σαν τον ίδιο τον Βόιτ.) 

Παραπέμπουμε εδώ σε ολόκληρο το άρθρο. Στο μεγαλύτερο μέρος του αναφέρεται η ρητορική του ενεργότατου και στα social Βόιτ, η προσωπολατρεία του στον Τραμπ, που αγγίζει επίπεδα μεσσιανισμού, η άκρατη υποστήριξή του στον Νετανιάχου (που τον θεωρεί «σπουδαίο, σπουδαίο άνδρα») και την δολοφονική τακτική του, η πεποίθησή του πώς όσοι μιλούν για γενοκτονία Παλαιστινίων είναι αντισημίτες και θύματα άγνοιας ή προπαγάνδας (αυτό πάει και στην κόρη του, ευθέως), όπως βέβαια και η αντιπνευματική, ατεκμηρίωτη (και αυτοδίκαιη) παράταξη ονομάτων-συμβόλων (του Σόρος, για παράδειγμα) των ιδεολόγων της φράξιας του, που είναι οι άνθρωποι που είναι, οδηγημένοι εκεί που βρίσκονται για λόγους που κανείς πια δεν μπορεί αποτελεσματικά να συζητήσει μιας και όλοι βρίσκονται είτε στα χαρακώματα ή στην αδράνεια της αδιαφορίας τους.