Ο Τζον Γουίλιαμς έχει γράψει μερικά από τα επιφανέστερα soundtrack της ιστορίας του σινεμά. Πέρα από το ότι οι μελωδίες και ο συχνά εμβατηριακός τους χαρακτήρας μοιάζουν πια, δυστυχέστατα, παλιομοδίτικες στιγμές ενός περασμένου στυλ σινεμά, αν σκύψει κανείς πιο προσεκτικά θα διαπιστώσει μια (προτιμότερη) κινηματογραφική πραγματικότητα κατά την οποία η μουσική αφηγείται την ιστορία.

Εκεί που κατά κόρον σήμερα παίρνεις αποσπασματικές συνοδείες ήχων, που υποβοηθούν συνήθως αδύναμο δράμα, άλλοτε άκουγες μουσικές συστοιχίες που υποστήριζαν, άρα και ανέβαζαν ψηλότερα, το αισθητικό αποτέλεσμα. Αυτά όμως, πρέπει να το παραδεχθούμε, είναι περασμένες εποχές, ο θεατής αναγνωρίζει την καλλιέργεια που επιθυμεί για τον εαυτό του, ουδέν σημείωμα μπορεί ποτέ να παροτρύνει κάποιον αν δεν κλίνει ο ίδιος προς αυτήν.

Στο ακόλουθο βίντεο-δοκίμιο ο Νταν Γκόλντινγκ, με επίκεντρο τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» και το κεφαλαιώδες τους soundtrack, μελετά εν μέρει την εξέλιξη της ορχηστρικής χρήσης της μουσικής στο σινεμά, τεκμηριώνοντας πως η η γλώσσα της αποτελεί μορφή παγκόσμιας επικοινωνίας.