Jude (1996)

Βασισμένο στο μυθικό βιβλίο του Τόμας Χάρντι και σκηνοθετημένο από τον Μάικλ Γουϊντερμπότομ, το «Jude» υπήρξε μια ταινία που έμεινε στους λάτρεις των λογτεχνικών μεταφορών, είναι όμως αρκετά περισσότερα. Ένα από αυτά είναι η αναγεννησιακής ομορφιάς Γουίνσλετ ως Σου Μπράιντχεντ που τολμηρά και γενναία, φρέσκια κι από την πρώτη της υποψηφιότητα στην «Λογική κι Ευαισθησία» της περασμένης χρονιάς, είναι το αντίπαλον δέος της δυναμό ερμηνείας του Κρίστοφερ Έκλεστον.

Τιτανικός (1997)

Ο Κάμερον κάτι είδε στην νεαρή που κοσμούσε ακατάπαυστα λογοτεχνικές μεταφορές - κι αυτός ταινία εποχής ήθελε να κάνει... - τα υπόλοιπα είναι ιστορία γραμμένη σε οσκαρικό και εισπρακτικό χρυσό (αν και η Γουίνσλετ ήταν μόνο υποψήφια), η Αγγλίδα ενσάρκωσε τέλεια την ασφυκτιώσα νεαρή που επαναστατεί, θρυλικό πια ζευγάρι με τον Ντι Κάπριο, στην ταινία που έβαλε και τους δυο στο ψηλότερο χολιγουντιανό status.

Quills: Η Πένα της Αμαρτίας (2000)

Πίσω από τον γελοιωδέστατο ελληνικό τίτλο είναι μια ταινία που πέρασε ελαφρώς στα αζήτητα, μια ιστορία για τον Μαρκήσιο ντε Σαντ, ο τυπικά άνισος Φίλιπ Κάουφμαν στο τιμόνι αλλά αυτή είναι ωραιότατη στιγμή του και η Κέιτ Γουίνσλετ φορά ξανά την «αλλοτινή» όψη που της πάει πολύ και φέρνει μια σχεδόν μεσογειακή φινέτσα (κι ερωτισμό) σ' έναν ρόλο που στα χέρια άλλης ίσως ήταν εύκολο να εκτροχιαστεί στην pulp σεξουαλικότητα.

Σφραγισμένα Χείλη (2008)

Ναι, είναι γεγονός, προσπέρασα την «Αιώνια Λιακάδα», όλοι την ξέρουμε και την αγαπάτε, προτιμάται λοιπόν το 2008 της, η κλιμάκωση της επιτυχίας της με δύο έργα που βγήκαν σχεδόν ταυτόχρονα στις αίθουσες και τούτο είναι το πρώτο που της χαρίζει και το όσκαρ πρώτου γυναικείου. Στον αινιγματικό ρόλο μιας γυναίκας που κατηγορείται ως φίλα προσκείμενη στο ναζιστικό καθεστώς, η Γουίνσλετ λεπταίνει τις αποχρώσεις της εγγράφοντας στο πρόσωπό της τον έρωτα, τον φόβο, την προδοσία αλλά και την καθυστερημένη συναίσθηση μιας τρομερής ευθύνης. H ταινία έχει ενδεχομένως προβλήματα, η ερμηνεία της Γουίνσλετ ουδέν.

Ο Δρόμος της Επανάστασης (2008)

Η μετά από 11 χρόνια επανένωση της με τον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, με τον τότε άνδρα της Σαμ Μέντες στο πόντιουμ, είναι ένα σαρδόνιο «σίκουελ», το εφιαλτικό what if ενός δεσμού όπως αυτός της ταινίας του Κάμερον. Αμφότεροι γεννημένοι να παίζουν ο ένας απέναντι στον άλλον, εδώ είναι το σόου της Γουίνσλετ όμως, που αποδίδει εκρηκτικά τον ρόλο μιας απογοητευμένης συζύγου στην κάθε άλλο παρά ειδυλλιακή Αμερική του '50. 

Αντί επιλόγου, προς αποφυγή «αδικιών» έναντι ωραίων ρόλων σε σταθερά ενδιαφέρουσες ταινίες, αναφέρω τα «Ουράνια Πλάσματα» του Τζάκσον, τον «Άμλετ» του Μπράνα, το «Iris», τον «Θεό της Σφαγής» του Πολάνσκι, τον «Steve Jobs» του Ντάνι Μπόιλ και το «Wonder Wheel» του Γούντι Άλεν, στο οποίο ήταν ξανά βραδυφλεγώς εντυπωσιακή σ' έναν ρόλο προκλητικό για το ταλέντο της.

Παράλλληλα άξια αναφοράς είναι και η εξαιρετική, βραβευμένη με Έμι ερμηνεία της στο «Mare of Easttown» του HBO.