Στις «Μαλδίβες» του Ντάνιελ Μπόλντα συγκρούεται η συνήθεια με το ανοίκειο. Σε αυτόν τον κόσμο που έχει κατασκευάσει με τους δικούς του κανόνες η εικόνα λέει μια ιστορία και πολλές φορές ο ήχος μια άλλη. Και η μουσική μοιάζει να μετεωρίζεται κάπου ανάμεσα.

Με την καθοδήγηση του Ντάνιελ και τη συμβολή του πολυοργανίστα Γιώτη Παρασκευαϊδη φτιάξαμε ένα σάουντρακ που αποτελείται από παιδικά τραγούδια για χορωδία, φολκ μπαλάντες για τη μοναξιά του βουνού και σκοτεινά ορχηστρικά με φόντο την εξαφάνιση της Μαρίας. Όλα φτιαγμένα με τα υλικά του βουνού. Τα ξύλινα έγχορδα μπερδεύονται με τα κρόταλα, τους αυλούς, τα τρίγωνα και οι φωνές των παιδιών με τους ήχους των πλασμάτων του δάσους.

Το Βουνό, Το Ζαρκάδι, Το Χνώτο, η Γλυκιά Ζωή είναι τραγούδια που τραγουδά η παιδική χορωδία του χωριού που διευθύνει ο Στέλιος (Αντώνης Τσιοτσίοπουλος). Οι μουσικές του κατηχητικού, τα παιδικά χριστουγεννιάτικα, οι διδακτικές ιστορίες αποτέλεσαν τη βάση. Αλλάξαμε το νόημα τους, τα τραγούδια έγιναν ο αντεστραμμένος καθρέφτης που μέσα του ο πρωταγωνιστής βλέπει το κενό της ύπαρξης του. Τα αγόρια και τα κορίτσια της χορωδίας δεν έχουν να κερδίσουν και πολλά από αυτά τα τραγούδια - μόνο θλίψη, ενοχές, μια προσμονή για κάτι που δε φυτρώνει ποτέ σε αυτό το βουνό. Ο Ντάνιελ τα αντιμετωπίζει όλα αυτά πάντα με χιούμορ και τρυφερότητα και τα παιδιά απλά γίνονται οι αγγελιοφόροι κακών μαντάτων, αυτών που προς το παρόν μπορούν να πληγώσουν μόνο τους ενήλικες.

Το Βουνό είναι μια προειδοποίηση. «Ένα πράγμα θα σου πω, πριν ανέβεις από δω, μην ανέβεις προς τα δω, το τελευταίο που θα σου πω, ένα μεγάλο μυστικό έχουμε κρυμμένο στο Βουνό» Η ζωή του Στέλιου είναι ένα κλειστό κύκλωμα. Χωρίς την αγάπη του σκυλιού του, το Βουνό δε μοιάζει πλέον με σπίτι αλλά με μια διαρκή απειλή.

Το Ζαρκάδι είναι άσμα της αποτυχίας. «Δε του μοιάζω εγώ σε τίποτα, δεν είμαι εγώ ελεύθερο», «Πες μου θεέ μου το μυστικό, πως σαν ζαρκάδι να ξαναγεννηθώ.» . Η απογοήτευση που στοιχειώνει, οι φίλοι που πλέον μοιάζουν παρήγορο βάρος, η ενοχή που στο σκοτάδι παίρνει μορφή.

Το Χνώτο μιλάει για τη γέννηση του αγοριού - του γνωστού αγοριού. Ένα κυριολεκτικά χριστουγεννιάτικο τραγούδι μετατρέπεται σε εφιάλτη. «Μα το αγόρι δεν ανοίγει τα μάτια. Το αφήνουν στο χνώτο των ζώων το ζεστό. Η θλίψη τώρα θα αντηχεί βουή στο θλιβερό βουνό.»

& Η Γλυκιά Ζωή φυσάει τον λίβα, αυτόν που για λίγο διώχνει το έρεβος. «Τι είναι αυτό που μας ενώνει, το καρπούζι και το πεπόνι, αχ να’ μασταν του καλοκαιριού τα παιδιά» Και οι Μαλδίβες γίνονται για λίγο πραγματικές. Και το σκυλί με το όνομα της Παναγιάς μπορεί να μην έχει χαθεί. Και ο Ντάνιελ Μπόλντα μας κρατά το χέρι - όπως κάνουμε στα παιδιά - και μας καθοδηγεί στη δική του άγνωστη γη. Και για λίγο ξαναγινόμαστε. Για λίγο.

Γιάννης Βεσλεμές

Λίγα λόγια για την ταινία

Στην πρώτη του μεγάλου μήκους δουλειά, ο Ντάνιελ Μπόλντα υπογράφει μια ταινία τραχεία και τρυφερή, όπως ο ήρωάς της. Με φόντο επιβλητικούς ορεινούς όγκους κάτω από στρώματα ομίχλης και υγρασία που περονιάζει το κόκαλο, διηγείται μια ιστορία φολκ φαντασίας για τη μοναξιά και τη συντροφικότητα, τη θλίψη που τρώει τα σωθικά, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τα ονειρικά ταξίδια του καθενός στις δικές του Μαλδίβες, του μυαλού ή του χάρτη του.

Σύνοψη

Ένας δάσκαλος μουσικής που ζει σε μία απομονωμένη ορεινή περιοχή με τον σκύλο του, ονειρεύεται να ξεφύγει από το κρύο, λαχταρώντας μία ζωή κάτω από τον καυτό ήλιο, δίπλα στη θάλασσα. Όταν ο σκύλος του εξαφανίζεται μυστηριωδώς,  ο απόηχος ενός άλλου κόσμου, κατοικημένου από ανοίκεια πλάσματα αρχίζει να διεισδύει στην καθημερινότητά του.

Η ταινία έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα της στο 65ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου απέσπασε Ειδική Μνεία του επίσημου διαγωνιστικού προγράμματος Film Forward και το Βραβείο Πρωτότυπης Μουσικής ΕΡΤ για το soundtrack με την υπογραφή του Γιάννη Βεσλεμέ.

Δείτε εδώ που προβάλλεται η ταινία.

credit κεντρικής φωτογραφίας: @PINELOPI_GERASIMOU