Με μια φιλμογραφία που ξεκινά στα μέσα της δεκαετίας του '50 και διασχίζει σχεδόν 70 ενεργά χρόνια, η Νταϊάν Λαντ συγκαταλέγεται δικαιολογημένα μεταξύ των στύλων του μεταπολεμικού αμερικανικού θεάματος. Αν δεν ήταν βέβαια ο Ντέιβιντ Λιντς να έρθει το 1990 να την βάλει στο «Wild at Heart» (δεύτερη οσκαρική υποψηφιότητα), μαρτυρώντας έτσι και μια βαθύτερη σχέση του με το αμερικανικό σινεμά της εποχής του, να την βάλει κοντά στην κόρη της κιόλας (ευάριθμες οι συνυπάρξεις μαμάς-κόρης μπροστά στην φακό), ίσως ακόμα κανείς δεν θα μνημόνευε την άτυχη (όπως πολλές άλλες - κάποιες ακόμα πιο άτυχες) Λαντ.
Κι έτσι θα έμεναν οι ιστοριοδίφες να θυμούνται ποικίλες τηλεοπτικές εμφανίσεις από...εφεύρεσης τηλεόρασης, θα ήμασταν εμείς να μνημονεύουμε Κόρμαν, ΜακΚούιν (Στιβ, ο ηθοποιός), Μπαρτ Ρέινολντς αφανείς συνεργασίες, θα ήταν εκείνος ο ίσως λίγο γνωστότερος ρόλος στην «Chinatown» του Πολάνσκι, θα ήταν ο οπωσδήποτε αποκαλυπτικός ρόλος στο «Η Αλίκη δεν Μένει Πια Εδώ» του Σκορσέζε (πρώτη οσκαρική υποψηφιότητα), θα ήταν εκείνο το ημιjunk, ημιεπιστημονικό (αρλούμπες δηλαδή), wannabe cult του «Embryo» (με Ροκ Χάντσον παρακμής), θα ήταν εκείνο το κριτικά παραπεταμένο διασκεδαστικό «All Night Long», που είχε και Χάκμαν και Στρέιζαντ (!!), θα ήταν φυσικά το προφητικά τιτλοφορημένο «Something Wicked This Way Comes», θα ήταν πολλά επιμελώς σκονισμένα στο χρονοντούλαπο του σινεμά.
Ήρθαν όμως τα '90ς, και τα μεσήλικα 50+ της να αποδείξουν την ειρωνεία αυτής της βιομηχανίας, την ανάγκη αντοχής που (κάποτε, όχι πάντα) κάτι θα βρει να σου ανταποδώσει. Η μεγάλη της χρονιά πάντως θα ήταν το 1991, όταν με το «Rambling Rose» κονταροχτυπήθηκε με την κόρη και στην ταινία της Μάρθα Κούλιτζ και στα Όσκαρ που ήταν και οι δύο υποψήφιες, φαινόμενο δεν συνέβη ποτέ πριν και δεν έχει συμβεί έκτοτε.
Οι ρόλοι, η πολλή δουλειά, δεν σταμάτησε ποτέ. Μιλάμε για κάθε χρόνο, πάντα με παραπάνω από μια δουλειές, σχεδόν πάντα παράλληλα στο σινεμά και στην τηλεόραση, εργασιακή ηθική σπουδαία, όπως σπουδαία εκπρόσωπος των καρατεριστών του Χόλιγουντ (κι όχι μόνο, φυσικά) ήταν η Λαντ. Ασίγαστη σε ταινίες, σειρές, τηλεταινίες, κάποτε και παραγωγός ακόμα, μια φορά και σκηνοθέτις (στο «Mrs. Munck» του 1995, το οποίο αγνοώ, όπου και ξαναβρίσκει τον πρώτο της σύζυγο, Μπρους Ντερν).
Ελαφρύ το χώμα, μια σπουδαία επαγγελματίας.
