Με τον Γκλέιζερ κάποιοι, μάλλον, δεν θα τα βρούμε ποτέ. Ή, μιας και ίσως αντιπροσωπεύω κάποιους, τα βρήκαμε μια χαρά με την πρώτη ταινία του («Sexy Beast», 2000), αρχίσαν οι πρώτες συννεφιές στη συνέχεια («Birth», 2004), χιονόπτωση και ολέθριες χιονοστιβάδες εννέα χρόνια μετά («Under the Skin», 2013) και αυτά που συνοπτικά ανέφερα πρόσφατα και με άλλη αφορμή εδώ, αντελήφθην με την «Ζώνη Ενδιαφέροντος» (2023).

Ωστόσο, συνάδελφοι (σχεδόν εν χορώ) και κάποιοι λιγοστοί συγκριτικά θεατές (αν και η «Ζώνη» σημείωσε εξαιρετική πορεία σε Γερμανία, Ιταλία και Ηνωμένο Βασίλειο) διαφωνούν οριζοντίως και καθέτως βλέποντας στο πρόσωπό του, με την εξαίρεση του «Birth», έναν κινηματογραφικό γίγαντα.

Αυτός ο γίγαντας λοιπόν, βρέθηκε για μια σπάνια, καθώς αντιπαθεί και με το δίκιο του την μαϊντανοποίηση, φορά σε κοινή θέα, καλεσμένος στην Μπολόνια και το φεστιβάλ Cinema Ritrovato όπου και παρέδωσε ένα masterclass για την πορεία του. Πορεία η οποία εκκίνησε από λαμπρές περιόδους βιντεοκλίπ (επίσης λαμπρών σχημάτων), περιείχε όγκο διαφημιστικών - και όλα αυτά πληροφορούν έντονα την αισθητική του, λέμε η μειοψήφια - μικρό μήκος και τελικά αυτά που προαναφέραμε.

Ωστόσο, επειδή ο τύπος δεν είναι αυτό που λέμε παρλαπίπας, κάνει ταινίες «όποτε έχει κάτι να πει», όπως ανέφερε στο masterclass: «Όταν αισθάνομαι να πω κάτι με την γλώσσα του κινηματογράφου». Αυτό συνεπάγεται 4 έργα σε 25 χρόνια, ένα σκορ αντάξιο των πιο ερημιτών-σκηνοθετών. Ωστόσο, θέλει να το αλλάξει, μη σκοπεύοντας τώρα να τον πάρει άλλα δέκα χρόνια να φτάσει στην επόμενη. «Έχω κάτι στο μυαλό μου που σύντομα θα μεταφράσω σε ταινία», είπε. Σύμφωνα με κάτι που είχε αναφέρει το 2023 στις Κάννες, ίσως και επηρεασμένος από την εμπειρία της «Ζώνης», θα είναι κάτι «περί της τρυφερότητας, περί του πόσο τρυφεροί μπορούμε επίσης να είμαστε».