Δεν ήταν άσχημα 30 χρόνια πριν. Για blockbuster είχαμε Jurassic Park από το 1993, Terminator 2 από το 1991, είχε και μερικά ασουλούπωτα βέβαια που σκοπίμως παρακάμπτω για να κάνω απροκάλυπτα τους νεότερους να ζηλέψουν. Είχαμε και το Speed του Γιαν ντε Μποντ, του Ολλανδού διευθυντή φωτογραφίας που είχε κάνει ορισμένα σπουδαία πράγματα ως τότε (είτε σε Ολλανδία, είτε σε ΗΠΑ) και εδώ ήθελε να γίνει σκηνοθέτης. Δεν ήταν άσχημο το Speed, παρότι ξεδιάντροπη κλοπή ιδέας του γιαπωνέζικου The Bullet Train (1975 - απολύτως ανώτερο), και ξεχώριζε λόγω starpower, σε ένα δίδυμο που τότε έκανε τα πρώτα του βήματα, αμφότεροι σε ύστερα χρόνια θα θριάμβευαν στο box office, ο ένας λόγω Matrix, η άλλη ως ιέρεια της κομεντί. Ο Κιάνου δεν έγινε ποτέ ηθοποιός βέβαια, αλλά είναι αξιαγάπητος, η Μπούλοκ είναι κομεντιέν ύψους και δραματική στέρεα, να το έχουμε σημειωμένο αυτό.

Οι δυο τους πέρασαν πολύ ωραία φαίνεται στα γυρίσματα της ταινίας του ντε Μποντ, και τώρα αναπολούν ως είθισται τα καλύτερά μας χρόνια, τους καταλαβαίνουμε. «Θέλω να πω θα το τσακίζαμε», λέει ο Ριβς στη σκέψη ενός 3ου Speed (είχε μεσολαβήσει ένα τρισάθλιο σίκουελ, μόνο με την Μπούλοκ). Η οποία συμπληρώνει: «Πριν πεθάνω, πριν αφήσω αυτόν τον πλανήτη, πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε κάτι ακόμα μαζί με τον Κιάνου». Και για να μην μείνει πίσω ο τελευταίος συμπληρώνει: «Φαίνεται να υπάρχει ένα κάλεσμα εδώ, σαν κάτι να έμεινε που δεν συνέβη. Θα ήθελα πολύ να δουλέψω και πάλι μαζί σου πριν κλείσουν τα μάτια μας». Με τέτοια μακάβρια δεν χτυπάει τηλέφωνα.

«Είχαμε μια χημεία. Και οι χαρακτήρες που παίζαμε το ίδιο. Είχε πλάκα και νομίζω υπήρχε και πολύ εμπιστοσύνη ανάμεσά μας», λέει ο Κιάνου. «Ένοιωθα πολύ άνετα μαζί του», συμπληρώνει η Μπούλοκ. «Δεν ήταν κάτι που δεν μπορούσα να πω ή να δοκιμάσω κι εκείνος δεν θα πολεμούσε να το επιχειρήσω - μια εμπιστοσύνη πολύ σπάνια με τους ηθοποιούς.» 

Μπράβο τα παιδιά, μπράβο για το ταίριασμα, κρίμα που το Χόλιγουντ δεν είναι το ίδιο μέρος πια, οι ελαφρότητές του τω πάλαι είχαν μια γοητεία που τα σημερινά ανάλογα θα έβλεπαν με το κυάλι αν έστω αναγνώριζαν πόσο καλύτερα εξυπηρετούσαν μια παράδοση που έχει πια συστηματικά απομακρυνθεί από τον χάρτη.