Έχει πολλά χαρακτηριστικά που συνενώνει ο Σκωτσέζος, σχεδόν «ανάρμοστος», σταρ. Πέραν του ότι είναι εξαιρετικά συμπαθής φυσιογνωμία, έχει καταφέρει να χτίσει ένα επίσης εξαιρετικά δύσκολο, αντιφατικό θα το έλεγαν κάποιοι, καλλιτεχνικό προφίλ. Από το βρετανικό underground των μέσων του '90, που εμείς εδώ στο ΣΙΝΕΜΑ διαβλέψαμε έκτοτε την άνθισή του (αν και όχι απαραίτητα την παρακμή του), συμμετείχε ενεργά σε ταινίες που τις λές ακόμα και «γενεαλογικές» («Trainspotting» - «Moulin Rouge»), μπήκε παράλληλα στο πανάκριβο σύμπαν του «Πολέμου των Άστρων», ενώ δεν έπαψε ποτέ να φαίνεται και να είναι ανοιχτός σε σινεμά ανεξάρτητο, σινεμά δημιουργού, σινεμά ανθρωποκεντρικής κράσης.
Βέβαια, υπάρχουν και άλλοι ηθοποιοί που ισορρόπησαν δύο τόσο αντικρουόμενα είδη εμπλοκής με τη βιομηχανία. Ο ΜακΓκρέγκορ όμως, θες λόγω μιας νικηφόρας φυσιογνωμίας, θες λόγω των κατάλληλων ανθρώπων (Μπόιλ, Μακένζι, Λούρμαν, Χέινς, Μπέρτον και φυσικά Λούκας), κυρίως όμως γιατί αποδίδει πολλαπλά σ' εκείνο που χρειάζεται, έχει καταφέρει να είναι ήρεμα περιζήτητος. Από τις πιο μικρές παραγωγές, μέχρι τις φαντασμαγορίες, το υπερθέαμα και το franchise.
Λογάριασε αντιφάσεις: Το 2001 στο «Μουλέν Ρουζ» και το «Black Hawk Down», την προηγούμενη χρονιά Τζέιμς Τζόις σε μια αξιοπρεπέστατη ταινία που δεν θυμάται κανείς («Nora»), την επόμενη «Πόλεμος των Άστρων». Ρομαντικές κομεντί και Τιμ Μπέρτον, δράματα εποχής και Γούντι Άλεν, ιδιοσυγκρασιακές ανεξάρτητες εξοχότητες και φουτουριστικά ρομαντικά θρίλερ, gay glamour, παιδικά παραμύθια και τρόμος του Στίβεν Κινγκ!
-
«Κρυφό Ημερολόγιο» (1996) του Πίτερ Γκρίναγουεϊ -
«Οι Βιρτουόζοι» (1996) του Μαρκ Χέρμαν -
«Trainspotting» (1996) του Ντάνι Μπόιλ -
«Velvet Goldmine» (1998) του Τοντ Χέινς -
«Νόρα» (2000) της Πατ Μέρφι -
«Moulin Rouge!» (2001) του Μπαζ Λούρμαν -
«Young Adam» (2003) του Ντέιβιντ Μακένζι -
Ως Όμπι-Γουάν Κενόμπι στα «Η Αόρατη Απειλή» (1999), «Η Επίθεση των Κλώνων» (2002) και «Η Εκδίκηση του Σιθ» (2005) -
«Το Όνειρο της Κασσάνδρας» (2007) του Γούντι Άλεν -
«Αόρατος Συγγραφέας» (2010) του Ρομάν Πολάνσκι -
«Οι Πρωτάρηδες» (2010) του Μάικ Μιλς -
«Η Αίσθηση του Έρωτα» (2011) του Ντέιβιντ Μακένζι -
«Αμερικανικό Ειδύλλιο» (2016) του Γιούαν ΜακΓκρέγκορ -
«Ζωή» (2018) του Ντρέικ Ντορίμους
Είναι ευλύγιστος, πανάξιος ηθοποιός ο ΜακΓκρέγορ, χαίρεσαι που αναγνωρίστηκε και κατά κόρον διασώζεται ακόμα και αν το έργο βυθίζεται - πράγμα που δεν συμβαίνει συχνά. Δεν έχει βραβευθεί ή τιμηθεί με υποψηφιότητα μείζονος βραβείου (αδικία), πλην δύο βραβείων της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας και μιας Χρυσής Σφαίρας (για το τηλεοπτικό Fargo, που του έφερε αρκετή βραβευτική συζήτηση).
Ήρεμος, κατά τα φαινόμενα άνθρωπος, λάτρης της μοτουκλέτας, υπήρξε αρκετά χρόνια νυμφευμένος, έχει και τέσσερα παιδιά από την πρώτη του γυναίκα, υπήρξε στο παρελθόν σε ένταση στην σχέση του με το αλκοόλ και αναπτύσσει πολυετή φιλανθρωπική, εν γένει ευαίσθητη, δράση.
Να είναι γερός, είναι ακόμα στην αρχή.
