Γεννήθηκε στον Μπρονξ από Ιρλανδούς μετανάστες, που δεν άντεξαν την οικονομική κρίση του '80 στην Ιρλανδία και βρέθηκαν άνευ νομιμότητας στη Νέα Υόρκη, όχι πολύ πιο φιλόξενη είναι αλήθεια. Έτσι ξαναγύρισαν στο Δουβλίνο όταν η μικρή Σίρσα ήταν τριών ετών. Η διαδρομή της θα ήταν σύντομα μετεωρική. Και κατά μία έννοια είναι ακόμα.

Στα 9 της βρέθηκε στο «Clinic» για την ιρλανδική τηλεόραση, και στα 11 της ήταν στα κινηματογραφικά πλατώ του προβληματικού «I Could Never be your Woman» ως κόρη της Μισέλ Φάιφερ, που βγήκε απ' ευθείας στο βίντεο 3 ολόκληρα χρόνια μετά (2008). Ίσως και ο λόγος της σχετική του κίνησης να ήταν πώς έναν χρόνο πριν είχε κάνει τον πρώτο της πάταγο στην «Εξιλέωση» του Τζο Ράιτ.

Ήταν η ταινία που έθεσε τον τόνο της σχεδόν ως σήμερα καριέρας της, αυτού του χαρακτηριστικού, «αλλοτινού» αέρα της παρουσίας της, που ελάχιστη σχέση έχει με τα τρέχοντα της κάθε άλλο παρά αιθέριας επικαιρότητας. Ευτυχώς το σινεμά προπορεύεται (ή μήπως υπολείπεται) μιας εποχής που θεωρητικά δεν θα την χωρούσε και βρέθηκαν και οι ρόλοι (κυρίως σε σινεμά εποχής ή ταραγμένης, μοναχικής εφηβείας) και οι συνεργασίες που την «επικαιροποίησαν», πάντα ευτυχώς διατηρώντας αυτό το ατόφιο της εικόνας της. 

Μέσα στην τελευταία 10ετία δεν έχει κάνει μόνο ταινίες που συζητήθηκαν και έχουν αυτόνομο καλλιτεχνικό βάρος, αλλά έχει ήδη και τέσσερις οσκαρικές υποψηφιότητες (και άλλες τόσες SAG, Χρυσές Σφαίρες καθώς και πέντε από τα BAFTΑ), που από 25 κινηματογραφικές ταινίες δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό. Αν προσέξει, αν δεν απορροφηθεί από μια ατμόσφαιρα που δυνητικά μπορεί να γίνει ισοπεδωτική (αν όχι αποπνικτική) της διαφοράς που ολοφάνερα διαθέτει, αν σταθεί βέβαια και τυχερή στα σχέδια που θα βρεθεί, μέσα στην τρέχουσα δεκαετία θα λάμπει σαν ένα καινούργιο φτασμένο αστέρι του στερεώματος.

Χρόνια της πολλά.