Πάντα ιδιαίτερη και σημαίνουσα, στα κινηματογραφικά χαρτιά τουλάχιστον, η επιλογή των προσώπων μιας κριτικής επιτροπής. Χρειάζεται, θα έλεγε κανείς, μια εμπειρία στη δουλειά, μια γνώση δεν βλάπτει, ταινίες κρίνεις ως επιτροπή, πράγματα που ίσως δεν απολαμβάνουν και της μεγαλύτερης τιμής σήμερα, αλλά (θα έλεγες, πάντα) καλό είναι να υπάρχουν.

Ως προς αυτά τα δευτερεύοντα λοιπόν οι Κάννες διαλέγουν να πλαισιώσουν την Πρόεδρο Γκρέτα Γκέργουιγκ με τους Χιροκάζου Κόρε-εντα (κανονικά προεδρικού βεληνεκούς, αν μας ρωτούσε κάποιος), Ναντίν Λαμπακί (είχε κάνει εκείνη την εξαιρετική Καπερναούμ που σήκωνε τις συζητήσεις της), Εμπρού Τσεϊλάν (σύζυγος του Τούργου δημιουργού και συν-σεναριογράφος του), Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα (Κοινωνία του Χιονιού) και από ηθοποιούς οι Πιερφραντσέσκο Φαβίνο, Εύα Γκριν, Ομάρ Σι και Λίλι Γκλάντστοουν.

Κι επειδή υπάρχουν και κάποιες αδυναμίες περί της σινε-ιστορίας ενίοτε, αναλογίζεσαι κάποιες εποχές που πρόεδρος της επιτροπής μπορεί να ήταν ένας Λουκίνο Βισκόντι, ένας Ζορζ Σιμενόν, μια Ίνγκριντ Μπέργκμαν, ένας Τενεσί Γουίλιαμς, αλλά και πιο πρόσφατα ένας Αλμοδόβαρ, ένας Κόπολα, μια Μπλάνσετ και μια Ιπέρ, όταν μέλη ήταν ένας Κοζίντσεφ, ένας Τσαβατίνι, ένας Χένρι Μίλερ (κι όμως, στην χρονιά του Σιμενόν), ένας Τσίνεμαν, ένας Γιαντσό, ένας Πρέμινγκερ, ή μπορείς απλά να δεις την χρονιά Ατζανί προεδρευούσης (1997, να δεν πήγα παλιά να θρηνήσουμε), με μέλη τους Πολ Όστερ, Τιμ Μπέρτον, Γκονγκ Λι, Μάικ Λι, Νάνι Μορέτι, ή και το 2019 (διόλου τυχαία), όταν με πρόεδρο τον Ινιάριτου είχες Καμπιγιό, Λάνθιμο, Ράιχαρντ και Παβλικόφσκι στα μέλη.

Δεν βαριέσαι, ωχ αδερφέ, και τότε κάποιος-κάπου θα γκρίνιαζε.