Το «γαλάζιο αίμα» δεν οφείλεται παρά στους μυθικούς γονείς. Βιντσέντε Μινέλι και Τζούντι Γκάρλαντ, ο ένας προικισμένος δημιουργός από την κλασική εποχή κι εντεύθεν, η άλλη η ραχοκοκκαλιά του οικογενειακού παναμερικανικού stardom, η κορυφαία τραγουδίστρια με τα συμβολικά μιας ολόκληρης γενιάς τραγούδια, η ηθοποιός μερικών από τις κοινωνιολογικά (τουλάχιστον) σημαντικότερες χολιγουντιανές δημιουργίες.
H πρώτη της εμφάνιση στην «ταινία του μπαμπά και της μαμάς»
Το πρόβλημα με την Λάιζα είναι πως κληρονόμησε έναν ατυχή γάμο και μια μητέρα αγρίως και βασανιστικά εθισμένη σε ουσίες, που δεν έδωσαν και το καλύτερο παράδειγμα στην ταλαντούχα (εδώ το ταλέντο δεν πήδηξε μια γενιά…) νεαρή. Ο πρόωρος και βασανιστικός χαμός της Τζούντι αποτέλεσε τροχοδρόμηση και τροχοπέδη της ζωής της κόρης της. Η Λάιζα μπορεί να μπήκε στο off Μπρόντγουεϊ από νωρίς, μετά τραγούδησε με τη μαμά της στο Λονδίνο (1964) και την επόμενη χρονιά, στο Μπρόντγουεϊ πια, πήρε και το πρώτο της Tony – έχει κερδίσει τέσσερα! – μπορεί να μπήκε και στο σινεμά γρήγορα («Pookie» το ‘69 υποψήφια για Όσκαρ με σκηνοθέτη τον Άλαν Πάκουλα, «Πες μου Πως Μ’ Αγαπάς Junie» το ’70 του Όττο Πρέμινγκερ), όμως όλη η εκτυφλωτική λάμψη θα ήταν προπύργιο και συνοδεία μιας ζωής που φλέρταρε με την καταστροφή.
Σκηνή από το «Sterile Cuckoo» (1969) του Άλαν Πάκουλα, που της απέφερε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.
Από το «Καμπαρέ» (1972) του Μπομπ Φόσι και το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου
Το ‘70 πάντως της επιφύλαξε τον μεγαλύτερο θρίαμβο της κινηματογραφικής της ζωής, το «Καμπαρέ» για το οποίο μιλήσαμε πρόσφατα. Από εκεί και μετά ωστόσο, παρά την ανέγγιχτη αίγλη μιας ιδιότυπης όψης που μύριζε «παλιό Χόλιγουντ», οι ταινίες ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτριες (με ελαφρά ξεχωριστή το «New York, New York» του Σκορσέζε, δίπλα στον Ντε Νίρο – συναρπαστική ερμηνευτική ένταση ανάμεσά τους πάντως για τους ενδιαφερόμενους), οι εισπράξεις απογοητευτικές, τα χάπια και τα ναρκωτικά σε πλήρη αφθονία, η νυχτερινή ζωή στα νεοϋορκέζικα κλαμπ (το Studio 54 της όφειλε προτομή) διαβόητη. Η Λάιζα δεν ήταν σε καλό δρόμο, οι δισκογραφία της ήταν ανάξια του ταλέντου της, το μιούζικαλ κάπως την βαστούσε αλλά η προσωπική ζωή έπιασε πάτο πια κάπου στις αρχές του ’80 που ξεκίνησαν οι επισκέψεις στην περίφημη κλινική αποτοξίνωσης αστέρων «Μπέτι Φορντ».
Και στο θρυλικό «Muppet Show» (1979)
Από το «Arthur» (1981), δίπλα στον Ντάντλι Μουρ
Σε πλήρη φωνητική και σκηνική δόξα (και πληθωρική υπερβολή όπως απατείται βέβαια) στο τραγούδι που την έκανε διάσημη από την ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε
H pop (επ)ανάκαμψη με τη βοήθεια των Pet Shop Boys
Μολονότι δεν θα πόνταρες εκείνα τα χρόνια ότι θα την έβγαζε καθαρή, η Λάιζα με κάποιον τρόπο τα κατάφερε. Και καθώς τα χρόνια περνούσαν, η μεγάλη λατρεία της (και το μεγάλο της χάρισμα), η μουσική, θα ξεπρόβαλλε όλο και καθαρότερα στη ζωή της φέρνοντας την αποκατάσταση και την επιτυχία του «θρύλου». Για μια τόσο ξεχωριστή φάρα ανθρώπων όπως αυτή, η αναγνώριση και το χειροκρότημα, η συμπαράσταση ενός κόσμου γενεαλογικά συμπαγούς, από την Τζούντι Γκάρλαντ και την πρώτη μεταπολεμική περίοδο, ήταν δεδομένη στις ζωντανές εμφανίσεις. Και η ίδια βοήθησε ανταποδίδοντας κάμποσες μεγάλες στιγμές του μιούζικαλ, των βασικών αμερικάνικων τραγουδιών, της δισκογραφίας, της σκηνικής παρουσίας συν βέβαια και μερικά απόλυτα συμβολικά μουσικά στίγματα.
Να είναι γερή.
Η συναρπαστική στιγμή της στο «New York, New York» (1977)
